Geschiedenis
GESCHIEDENIS WORLD POLICE & FIRE GAMES NEDERLAND
door Wim de Rooij
De Nederlandse deelname aan de World Police & Fire Games (WPFG) kent inmiddels een lange geschiedenis. Sinds 1989 doet Nederland al georganiseerd mee aan dit wereldwijde sportevenement en zijn we graag geziene deelnemers. Door de loop der jaren zijn er ‘friends all over the world’ gemaakt en dat past allemaal binnen de visie van de WPFG.
Het begon ooit in 1985 vanuit de California Police Athletic Federation (CPAF), die een sportmogelijkheid wilde organiseren waar politie- en brandweermensen elkaar buiten de dagelijkse werkzaamheden ontmoeten. Normaliter kom je elkaar alleen maar tegen bij incidenten en wordt er zij aan zij gewerkt om slachtoffers te redden en het incident onder controle te krijgen. Daarna gaat iedereen zijn eigen weg weer totdat de volgende samenwerking zich aanmeldt. De CPAF vond dat er een sportevenement moest komen, waarbij deze hulpverleners elkaar op een andere manier konden ontmoeten. En daarmee waren de WPFG geboren en inmiddels is de zuigeling uitgegroeid tot een wereldevenement, dat zich mag rekenen tot één van de grootste sportevenementen ter wereld.
VANCOUVER 1989
Na San José (1985) en San Diego (1987) was Vancouver in 1989 aan de beurt. Nederland zou voor de eerste keer georganiseerd meedoen.
Dat wil niet zeggen dat in de twee eerdere edities Nederland niet vertegenwoordigd was. De Rotterdamse brandweerman Bertus Budde was beide keren aanwezig en zou ook daarna lange tijd nog mee doen. Medio mei 1989 was Wim de Rooij, toen nog hoofdbestuurslid van de Nederlandse Politie Sport Bond, in Zürich voor een Europees atletiekkampioenschap, toen twee Canadezen promotie voor de op dat moment nog onbekende World Police & Fire Games maakten. Het sportevenement sprak Wim de Rooij aan en in overleg met de toenmalige voorzitter Bas Boender kwam er al vrij snel een artikel in het Politie Sportnieuws. Behalve diverse individuele leden toonde ook het toenmalige politievoetbalteam belangstelling. Willem van Laar werd de contactpersoon voor het voetbalteam en dus werd er gezocht naar financiële mogelijkheden. Want het bestuur van de politiesportbond wilde verder van niets weten. Uiteindelijk lukte het toch om het benodigde geld bij elkaar te krijgen en dus vertrokken er een delegatie van ongeveer 75 sporters naar Vancouver!
Om de kosten binnen de perken te houden was er via een reisbureau een vlucht geboekt, want dankzij ene Ray Koot konden alle deelnemers bij Nederlandse gastgezinnen terecht. Een deel van de Nederlandse delegatie vloog met de totaal onbekende vliegtuigmaatschappij ‘Points of Call’. Op Schiphol kregen we al een donkerbruin vermoeden dat het geen Boeing 747 zou worden, want met een bus werden we naar het platform gereden waar inderdaad een vliegtuig stond. Niet het toestel wat we verwacht hadden, maar er zaten vleugels aan en dus moest het wel gaan lukken. Op weg naar Canada kreeg het vliegtuig al te kampen met problemen en dus volgde er een tussenlanding in Calgary. Toen de bemanning van het vliegtuig al sneller door de douane ging dan wij als sporters kregen we al een onderbuikgevoel. En inderdaad, het vliegtuig vloog niet meer verder en na enkele uren werden we verder gebracht met een andere maatschappij. Met enkele uren vertraging kwamen op het international vliegveld van Vancouver aan, waar onze gastouders al uren stonden en zaten te wachten.
Klompen
Het werd een geweldige ervaring in Vancouver. De Nederlandse sporters kwamen allen op klompen het stadion binnen, waar de openingsceremonie werd gehouden. Op de tribunes natuurlijk onze meegenomen supporters, onze gastouders en vele emigranten. Die vonden ons volksvertoon op klompen geweldig en natuurlijk gingen die snel van de hand. Na ruim twintig jaar is het wat lastig om alle gegevens uit het geheugen te halen, maar Nederland liet zich van z’n beste kant zien. De individuele sporters deden het goed en het politievoetbalteam haalde zelfs goud. Een prestatie van wereldformaat! Hierbij hoort nog een ander verhaal, want door het politievoetbalteam kwamen we in contact met Luke Schipper. Een geëmigreerde Nederlander, die nog steeds zijn Nederlandse nationaliteit heeft en bij het Wilhelmus steevast tranen in zijn ogen krijgt. Een ook nog eens helemaal maf van voetbal. Niet zo gek dus dat hij bij de eerste wedstrijd netjes kwam vragen of hij de Nederlandse vlag in het gras mocht zetten en natuurlijk was dat geen probleem. Luke werd een vriend van het Nederlandse politievoetbalteam en daar bleef het niet bij. Gedurende enkele jaren werd hij sponsor van het Nederlandse politievoetbalteam en zijn naam zal als een rode draad door deze WPFG-geschiedenis lopen.
Terugvlucht
Als je met het vliegtuig naar Canada bent gevlogen moet je ook weer een keer terug. Onze problemen op de heenvlucht waren inmiddels al in de media terecht gekomen en zo kwamen we er achter dat het enige vliegtuig van ‘Points of Call’ al meer problemen had gehad en nu in het Engelse Manchester met een defect aan de grond stond. Prima, met dat vliegtuig hoefden we in ieder geval niet terug. Maar hoe dan wel?
Willem van Laar en Wim de Rooij besloten op de vertrekdag bijtijds naar het vliegveld te vertrekken om daar te proberen wat te regelen. Nou, dat viel niet mee. Uiteindelijk lukte het om een vlucht te regelen bij ‘Wardair’. Het probleem was wel dat de vlucht over Amsterdam naar Frankfurt ging, maar daar zouden dan bussen klaar staan om ons weer naar Amsterdam te brengen. Een hele wereldreis, maar veel andere keuzes waren er niet. Want ga eens zwemmen ….. De andere helft van de sportploeg zou een dag later vertrekken en vol goede moed stapten we in het vliegtuig. Voor de meesten voor het eerst in een Boeing 747.
‘Sorry friends’
In Calgary moesten we een tussenlanding maken om het vliegtuig verder te vullen met Duitse toeristen, die ook weer op weg naar ‘der Heimat’ gingen. Een kort oponthoud …. dachten we. De gezagvoerder taxiede naar de startbaan en daar gingen we. Echter net voor het vliegtuig van de grond zou gaan en dus op volle snelheid lag klonk er een luide knal. Er ontplofte een motor en de vlammen kwamen er uit. De piloot bedacht zich geen moment en begon een noodstop. Een stewardess werd het teveel en die begon te gillen en daar werd je nu niet bepaald rustig van. De Nederlandse politiesporters bleven vrij kalm, want je kon toch geen kant uit. Nadat het vliegtuig uiteindelijk tot stilstand was gekomen en de brandweerwagens al onderweg waren, klonk de piloot: “Sorry folks, this is my first time something like this happened”. Alsof wij het dagelijks meemaakten. Aangezien er negen banden geklapt waren en de remmen muurvast zaten, moest wij het vliegtuig weer uit via een daarvoor geldende procedure. En die duurde enkele uren, maar daarna konden de vermoeide reizigers eindelijk in een hotel gaan slapen. De andere dag ging de vlucht probleemloos en stonden de bussen in Frankfurt al klaar. Na een rit van uren kon er eindelijk op Schiphol worden uitgestapt en het andere deel van de sportploeg verwelkomen. Want die hadden een probleemloze vlucht achter zich en konden maar niet begrijpen dat hun collega’s het helemaal zat waren. De ‘bijna ramp’ voor de Nederlandse politiesporters werd voorpaginanieuws voor de landelijke dagbladen. Helaas vergaten ze te vermelden dat we ook veel medailles gewonnen hadden. Het zou overigens de laatste keer zijn dat we op de voorpagina kwamen na een World Police & Fire Games.
MEMPHIS 1991
Nederland had de smaak te pakken en wilde meer. De deelnemers aan Vancouver gaven direct aan ook naar Memphis te willen gaan. De stad die bekend is van Elvis Presley en Graceland, maar ook van de Mississippi.
Dus werden de ‘koppen’ bij elkaar gestoken en de organisatie opgezet. Eerst moest er nog een ‘robbertje’ worden gevochten met het bondsbestuur van de NPSB onder leiding van de toenmalige voorzitter en korpschef van Gouda Bas Boender. Alhoewel Wim de Rooij, Kees ten Cate en penningmeester Dolf Oostmeijer bestuursleden van de NPSB waren, werd hen aanvankelijk verboden nog verdere activiteiten voor de WPFG-sporters te ondernemen. Het kwam er eigenlijk op neer dat die dat zelf maar moesten uitzoeken. Nadat gedreigd was met opstappen uit het bestuur konden de werkzaamheden worden voortgezet. Wel buiten de NPSB om en zo werd de ‘Stichting Organisatie World Police & Fire Games’ opgezet. Een stichting, die pas in 2009 weer zou worden opgeheven.
Vliegtuigkapers
Als organisatie ben je vaak ook afhankelijk van wat er allemaal om je heen gebeurt. Zaken, waar je zelf geen invloed op kunt uitoefenen. Zo werden er in de aanloop naar de WPFG Memphis diverse vliegtuigkapingen gepleegd en daarmee zakte het aantal belangstellenden met tientallen. Maar ook voor een honderd deelnemers moesten de zaken goed geregeld worden en dus vertrokken Wim de Rooij en Willem van Laar naar Memphis om de zaken voor te breiden.
Om te voorkomen dat we weer allerlei problemen met de vlucht zouden hebben, werd er bewust gekozen voor de KLM. De toenmalige verkoper Cees Ursem zag die groep politiemensen wel zitten en zorgde voor een prima aanbieding. In die periode waren groepsvluchten financieel nog aantrekkelijk, maar heden ten dage is dat allemaal wat anders. De KLM heeft diverse malen de vlucht voor de WPFG Nederland verzorgd en zijn de contacten tussen KLM’er Cees Ursem en Wim de Rooij uitgegroeid tot een hechte vriendschap.
De keuze voor het verblijf was op de Memphis State Universitu (MSU) gevallen. ’s Avonds op de kamer even bijkomen van de reis van Nederland naar Memhpis werd er op de deur geklopt en stond daar een toen nog onbekend persoon: “Hey, are you the guys from Holland? I am Thomas Woodley.” Brandweerman Thomas Woodley zou deze week onze gids zijn en hij heeft het prima gedaan. Thomas maakt na al die jaren nog steeds deel uit van de vriendenkring, die de vaste WPFG’ers inmiddels vormen.
Natuurlijk werd Memphis bezocht en werden vele foto’s gemaakt. Graceland, Bealestreet en het Peabodyhotel met de eenden, die elke dag met de lift van het dak kwamen om in de hal in de vijver te kunnen zwemmen.
Een internationale bezienswaardigheid en je moet er maar op komen! De lokale WPFG-director was Billy Chitwood, een brandweercommandant die de zaken daadkrachtig aanpakte. Er was een WPFG-kledingwinkel en ons bezoek aan Memphis werd zo op prijs gesteld dat we kleding mochten uitzoeken. We hebben het bescheiden gehouden, maar waren wel verrast door zoveel gastvrijheid. Het was trouwens zowel de eerste als de laatste keer dat die mogelijkheid ons geboden werd. Leuk nog om te vermelden was dat Wim de Rooij en Willem van Laar, in Memphis omgedoopt in Bill & Bill, zoals al vermeld verbleven op de Memphis State University. Zo af en toe was er wel eens een brandalarm en dan moest je naar buiten en wachten tot je van de brandweer weer naar binnen mocht. Tijdens één van die brandalarmen verbleven enkele honderden cheerleaders in de universiteit. Prachtig om te zien hoe sommige meisjes direct buiten stonden en anders pas na drie kwartier en helemaal opgetut de universiteit kwamen uitwandelen. Het zou toch een echt alarm geweest zijn!
Huwelijk
Voor de Nederlandse deelnemers werd Memphis een bijzondere ervaring. De resultaten waren prima, zowel individueel als in teamverband. De volleyballers en volleybalsters deden het uitstekend en het voetbalteam eindigde ook weer op de eerste plaats. Er was ook nog een heel bijzonder moment. Kees Bolman, de voetbalverzorger van toen, en zijn Beppy hadden besloten om in Memphis te gaan trouwen. Er werd een ambtenaar geregeld en in één van de vele parken vond het huwelijk plaats. Heel bijzonder en het was mooi om dat mee te mogen maken. Al met al waren de WPFG in Memphis mooi om mee te maken.
COLORADO SPRINGS 1993
Twee jaar weer na Memphis ging de reis naar Colorado Springs aan de voet van de Rocky Mountains. Een hele mooie omgeving en dat moet je een keer gezien hebben.
De vlucht ging naar Denver en vandaar was het nog een uur met de (huur)auto. Alhoewel het voor Nederlandse begrippen al midden in de nacht was, moest de eerste de beste Mac Donald het toch even ontgelden. De meegereisde kinderen waren in ieder geval tevreden. Gekozen werd voor een motel en wel het Ramada Inn aan de grens van Colorado Springs. Bij de voorbereiding hadden Wim de Rooij en Willem van Laar daar ook overnacht en het was even wennen. Terugkijkend heeft de Nederlandse delegatie het daar uitstekend naar haar zin gehad en is deze locatie nog steeds niet geëvenaard. De heenreis verliep niet voor iedereen even vlot. Ruim tien auto’s in het donker houd je natuurlijk nooit bij elkaar. En dus kon het gebeuren dat de toenmalige penningmeester Dolf Oostmeijer het spoor bijster raakte en pas na uren in het motel arriveerde. De meesten lagen toen al lang in bed. Overigens zou Oostmeijer geen plezier beleven aan deze (eerste) trip naar de USA, want vanwege een darmperforatie heeft hij weken in het ziekenhuis in Colorado Springs gelegen.
Vakantie
Een behoorlijk aantal deelnemers aan de WPFG besloten om een week eerder te gaan en in Colorado Springs van een mooie vakantie te genieten. Daarmee werd een mooie band met de eigenaar en het personeel van het ‘Ramada Inn’ opgebouwd.
Zoals je wellicht op de foto kunt zien, was Ray Ban in die periode een vaste sponsor. Er werden prijsvragen uitgeschreven waarmee de winnaars een zonnebril konden winnen. Het is zelfs gebeurd dat oud-schaatser Hein Vergeer de prijzen kwam uitreiken. En voor de gouden medaillewinnaars stond er zelfs een weekeinde een huisje bij Grand Dorado klaar. Waar zijn die tijden gebleven?
Tijdens de week vakantie werd natuurlijk de omgeving bekeken. Vanuit het motel was ‘Pikes Peak’ goed zichtbaar en dus heeft iedereen die wel ‘beklommen’ met de auto of met de fiets. Vandaar een heel fraai uitzicht over de staat Colorado. Overigens was de buurt niet geheel ongevaarlijk. Zo was er een weg binnendoor naar Canon City en dat moest uiteraard uitgeprobeerd worden. Echter tijdens één van die ritten werd één van de Nederlandse vakantiegangers geconfronteerd met een boze beer, die zelfs de spiegel van de auto sloeg. ( lijkt mij iets logischer) En dan te bedenken dat ik een uur eerder mijn zoon gevraagd had uit de auto te stappen en ons in het voorbij rijden op de video vast te leggen. Leuk voor later?!?
Pipe bands
De openingsceremonie was op de basis van de Royal Air Force Acadamy. Een mooie academie met een heel bijzondere kerk, die straaljagers nabootste.
De Nederlandse delegatie zag er weer netjes uit en gooide ditmaal met tulpenbollen naar het publiek. Deze geste werd in dank aanvaard. Aan de openingsceremonie werd medewerking verleend door enkele grote ‘pipebands’, die ook in die streek van de Verenigde Staten heel populair waren.
De sporters
Het was dit jaar sporten in een fraaie omgeving, alhoewel het voor de meeste sporters wel even wennen was aan de hoogte. Dat was een aanmerkelijk verschil met Nederland en de sporters hebben de week voorbereiding dan vooral ook gebruikt om te wennen aan de meer ijle lucht. Er werd ook nu weer prima gepresteerd en Nederland eindigde zelfs op de derde plaats in het landenklassement. Wij werden zelfs de beste van Europa! Dat had in die periode te maken met de nog redelijke onbekendheid in Europa van de WPFG. Later is dat veranderd en werden de delegaties uit Europa steeds groter en moest Nederland zich tevreden stellen met een meer bescheiden plaats.
Het politievoetbalteam behaalde voor de derde maal in successie de gouden medaille en dat moest natuurlijk gevierd worden.
MELBOURNE 1995
Dat was een hele uitdaging! Zie maar eens honderdvijftig sporters en supporters aan de andere kant van de wereld te krijgen. Daarom vertrokken Wim de Rooij en Willem van Laar een jaar voor de WPFG al naar Australië om te ervaren wat de reis met je doet en wat de weersomstandigheden in die periode zijn.
Met de laatste vlucht van de KLM (eind januari 1994) en tussenstops in Singapore en Sydney werd er naar Melbourne gevlogen. Vanaf de huisdeur op zondagmorgen tot in de hotelkamer op maandagmiddag duurde de reis niet minder dan dertig uur. Een hele trip, maar het was de moeite waard. De organisatie zat strak in elkaar en was de twee Nederlanders meer dan behulpzaam. Danny Bodycoat was onze contactpersoon en zijn collega Bob Powles offerde een vrije zondag op om ergens in de ‘bushbush’ het beoogde viswater op te zoeken en een jaar later tot de ontdekking te komen dat Nederland niet eens vissers bij zich had. Maar de tocht door het Australische land was er niet minder mooi om. Beide politiemannen zijn inmiddels toegelaten tot de board van de wereldfederatie van de WPFG.
Als onderdak werd gekozen voor de Riverside Appartments en dat was een goede keuze. Zeker wanneer je weet dat de Nederlandse tennissers aan de Australian Open tijdens hun verblijf ook voor deze appartementen kiezen.
Het bijzondere in Australië is dat er heel veel geëmigreerde Nederlanders wonen. Je kon het niet zo gek noemen of er was wel een relatie met iemand uit ons land. Natuurlijk moesten we steeds weer vertellen waar we vandaan kwamen en hoe het er nu in Nederland aan toe ging. Aangezien het bekend is dat er in Australië een grote Nederlandse gemeenschap woont, werd die ook opgezocht. We werden uiterst hartelijk ontvangen en er werden allerlei plannen voor 1995 gesmeed. Ook de Nederlandse consul werd bezocht en ook hier was de ontvangst allerhartelijkst. Daar kregen we de tip om op de terugweg langs Heineken Far East in Singapore te gaan voor eventuele sponsoring van het team. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd.
Heineken Far East
Met de boodschap om in Singapore nog wat contacten te leggen werd Australië weer verlaten en was Singapore op de terugreis onze tussenstop. We zouden er drie dagen verblijven, maar door het weekeinde hadden we alleen de maandag om zaken te doen. Dus maandagmorgen snel bellen met het kantoor van Heineken Far East en om 11.00 uur konden we langs komen.
Om exact 11.00 uur stonden we op de stoep bij een prachtig kantoorpand en binnen een half uur hadden we zaken gedaan. Voor de sporters zou er voor voldoende bier in de appartementen worden gezorgd. Verder kreeg iedereen een sporttas en wat sportkleding. Een onverwacht, maar zeker welkom succes. De onderlinge afspraak moest uiteraard worden beklonken en dus gingen we naar één van de bovenste verdiepingen van het kantoorpand, waar een ruimte was omgebouwd tot een donkerbruine kroeg. Dan sta je daar met een biertje in je hand, André Hazes op de achtergrond uit te kijken over Singapore ( zover kun je volgens mij niet kijken) Na zoveel jaren blijft dat toch één van de meest bijzondere momenten in de geschiedenis van de WPFG.
De WPFG in Melbourne was in één woord geweldig, alhoewel ik het wel vanuit de overlevering moet hebben. Vanwege de ziekte van mijn vrouw, die later dat jaar ook overleden is, moest ik verstek laten gaan. Het jaar 1995 zou toch een rampjaar voor het bestuur worden, want in de zomer bleef ook penningmeester Dolf Oostmeijer plotseling dood. Het bestuur moest even de rug rechten, maar met behulp van douaneman Henk Hanswijk werd het bestuur weer compleet gemaakt.
O ja, de voetballers werden weer kampioen en speelden een prima oefenwedstrijd tegen een echte Nederlandse club in Melbourne. Na de wedstrijd werd het een gezellig samenzijn, waarbij ook de andere Nederlandse sporters aansloten. Ook in Melbourne werden weer banden aangeknoopt en zo kon het gebeuren dat twee jaar later twee Australiërs de verrichtingen van het politievoetbalteam graag in Calgary wilden volgen.
CALGARY 1997
Met Calgary kwamen we voor de tweede keer weer in Canada terecht. Voor het voetbalteam een prachtige gelegenheid om wat vriendschappelijke wedstrijden te spelen. Zoals te verwachten zorgde Luke Schipper voor de nodige contacten. Zo gebeurde het dat het Nederlandse politievoetbalteam tegen de Vancouver 86’ers (de vroegere club van Ruud Krol) speelde. Luke Schipper had aan alles gedacht, alleen bleef het publiek weg en zaten er slechts enkele tientallen Nederlanders op de tribune. Voor al het werk was dat enorm jammer, maar kennelijk sprak de wedstrijd de Canadezen onvoldoende aan. Daarna werd er ook nog een wedstrijd op Vancouver Island gespeeld en daar werd een mooie trip van gemaakt. Vervolgens werden de koffers gepakt en werd er afgereisd naar Aldergrove, de toenmalige woonplaats van Ray Koot. Deze Nederlander had ook in Vancouver voor ‘onderdak’ gezorgd en wilde het voetbalteam wel weer de helpende hand bieden.
White hatters’
Behalve Ray Koot en Luke Schipper waren er nog meer Nederlanders actief. Zo was er een Hollandse Club, die de Nederlandse politie- en brandweersporters maar al te graag wilde ontvangen. En het bleef niet bij ontvangen, want een aantal vertegenwoordigers van de WPFG Nederland en de Nederlandse Politie Sport Bond werden toegelaten tot de ‘white hatters’. Om deze benoeming te onderstrepen kregen zij een witte cowboyhoed uitgereikt. Maar daar bleef het niet bij. Ed Riewald, toenmalige voorzitter van de NPSB, benoemde Wim Jolles, voorzitter van de Hollandse Club, en Luke Schipper tot ‘drager van de bondsspeld’.
Ed Riewald speldt de bondsspel op bij Luke Schipper. Let op de ‘white hats’!
Bijzonder was de openingsceremonie. Niet zozeer de ceremonie zelf, want die was uitstekend, maar vooral het weer en dan de wispelturigheid daarvan. Tijdens de openingsceremonie was het ruim dertig graden, maar aan het einde van de middag kelderde de temperatuur. Dat kwam door de Chinook, de poolwind die langs de Rocky Mountains naar het zuiden komt. De dag daarna was het nog maar zes graden en dat was een groot verschil. Later in die sportweek ging de temperatuur gelukkig weer zachtjes omhoog.
De Nederlandse ploeg, die op de campus van de universiteit van Calgary verbleef, heeft wederom prima prestaties neergezet. Veel medailles werden er gehaald en dat was een mooi resultaat. Ook het politievoetbalteam behaalde weer een gouden medaille. Daarvoor moest tegen Zuid-Afrika wel een bijzondere tactiek worden toegepast. Eén van de regels was dat er continue gewisseld mocht worden en dus mocht technicus Philip den Haan bij alle vrije trappen en inworpen zijn entree maken. Mede dankzij deze inzet werd er nipt gewonnen van de Zuid-Afrikanen en daarmee de gouden medaille weer behaald.
Omweg
Jammer dat de voetballers niet voor deze medaille werden beloond. Daags na de gewonnen medaille stond de thuisreis weer op het programma. Een binnenlandse vlucht zou hen naar Vancouver brengen en vandaar zou de reis naar Amsterdam plaatsvinden. Echter het toestel naar Vancouver moest vanwege een zware onweersbui boven de Rocky Mountains een eind omvliegen en dat kostte zoveel extra tijd dat de voetbalploeg net te laat kwam om nog de aansluiting naar Nederland te kunnen halen. Het vliegtuig stond nog aan de slurf, maar de deuren waren dicht en bleven dicht. Na een extra nachtje in een hotel konden de voetballers een dag later toch weer naar huis vertrekken.
Voor de WPFG 1999 was de belangstelling al vrij snel erg groot, want met Stockholm zou voor de eerste keer Europa aangedaan worden.
STOCKHOLM 1999
Inderdaad was net voor de eeuwwisseling Stockholm aan de beurt. De Zweedse hoofdstad had haar nek uitgestoken om de politie- en brandweersporters uit de hele wereld bij elkaar te brengen. Nederland was met een behoorlijke delegatie vertegenwoordigd. Een delegatie bestaande uit politie en brandweer. De openingsceremonie was in het knusse Olympisch stadion van Stockholm. De koning van Zweden was ook aanwezig. Wel jammer dat kort voor de opening de regen met bakken naar beneden kwam. Als 'verzopen katjes' zaten de deelnemers in het stadion, maar het maakte het plezier er niet minder om. Het werd een vloote openingsceremonie, waarbij de ceremoniemeester zich inmiddels historisch versprak. In plaats van een 'song for the King' kondigde hij een 'sing for the Kong' aan. De man zal zich verschrikkelijk geschaamd hebben, maar alle aanwezigen konden er hartelijk om lachen. De geschiedenis vertelt niet of de koning er ook om kon lachen.
De organisatie zat goed in elkaar, alleen gingen er tijdens de spelen wel geruchten dat er een behoorlijk financieel tekort was. Hoeveel is nooit duidelijk geworden, maar het zou wel eens over miljoenen hebben kunnen gaan. Zelf kon ik in Zweden promotie voor de Nederlandse politie maken. Dankzij het korps Rotterdam-Rijnmond kon ik met een opvallende Mercedes naar Zweden reizen en daarmee hebben we als Nederlandse organisatie zeker de show gestolen.
INDIANAPOLIS 2001
In 2001 reisden de politie- en brandweersporters weer naar de Verenigde Staten. Ditmaal was Indianapolis aan de beurt. Een mooie stad in een kleurloze omgeving. Onder de deelnemers wel een bijzondere Rotterdamse delegatie. In de contacten met de wereldfederatie werd al meer gevraagd wanneer Nederland en in het bijzonder Rotterdam de WPFG een zouden organiseren. Dat sprak mij wel aan en het onderwerp sprak 'Rotterdam' wel aan. Zo kon het gebeuren dat vertegenwoordigers van de Rotterdamse korpsleidingen van de politie en brandweer, alsmede de directeur van Sport en Recreatie naar Indianapolis kwamen om te kijken wat de WPFG nu precies inhielden. En het beviel ze zodanig dat Rotterdam zich officieel kandidaat stelde om de WPFG te mogen organiseren. Daarover later meer.
Rotterdam op bezoek in Indianapolis
De WPFG in Indianapolis waren goed, zonder echt spectaculair te zijn. Maar wat moet je als je in zo'n weinig inspirerende omgeving een evenement als de WPFG moet organiseren? Dan moet je wel heel erg goed voor de dag komen om een onuitwisbare indruk te maken.
Dick Kuiper; jarenlang deelnemer aan de WPFG
BARCELONA 2003
En weer was Europa aan de beurt. De Spaanse stad Barcelona had zich opgeworpen om de WPFg te organiseren. Maar eerst even terug naar 2002, waar de wereldfederatie Rotterdam met een 'site inspection' bezocht. De bezochte sportlocaties waren goed, maar de chemie tussen politie en brandweer ontbrak. De politie was erg geïnteresseerd in tegenstelling tot de brandweer, waar het enthousiasme duidelijk minder was. En dat voelden de Amerikanen duidelijk aan met als gevolg dat Rotterdam zich heeft teruggetrokken. Jammer, maar het was een leerzame periode.
Dus op naar Barcelona en daar werd een beroep op ons organisatietalent gedaan. Om te beginnen was het erg moeilijk om een goed contact met de lokale organisatie te krijgen. En als je dan eenmaal contact had was het moeilijk om ze te verstaan. Want Engels sprekende Spanjaarden zijn zeldzaam. Maar het maken van afspraken was toch wel moeizaam, zoals ons in de voorbereiding bleek. En niet alleen met de lokale organisatie. Zoals te verwachten zouden veel Nederlandse deelnemers met de auto naar Spanje afreizen en daar op een camping gaan staan. Dus werd ruimschoots voor het evenement begon een appartementenblok en een camping uitgezocht. Afspraken werden vastgelegd en alles leek in kannen en kruiken. Tot enkele weken voor vertrek naar Spanje de eigenaar van de camping zich de afspraken niet wist te herinneren. Dat we de afspraken 'zwart op wit' hadden maakte geen indruk. Een gerechtelijke procedure zou te lang duren om een oplossing te bieden en dus werd praktisch gehandeld. Dankzij een tip van een in Spanje wonende Nederlander hadden we snel een andere camping gevonden en die werd, zij het met enige moeite vanwege het willen hebben van garanties, vastgelegd. Op de terugweg in Barcelona nog even langs het kantoor van de lokale organisatie gegaan, maar daar had men geen tijd voor ons. Het zou het laatste contact met de organisatie zijn.
De WPFG in Barcelona kenmerkte zich door twee zaken: een prachtige openingsceremonie en een waardeloze organisatie. De openingsceremonie staat in de top 3, want die was echt geweldig. Een mooie binnenkomst in het stadion met als toeschouwer de Spaanse Koning en onze Koning Johan Cruyff op te tribune. Na de binnenkomst een wervelende show met dans en muziek. De Spanjaarden hadden precies in de gaten hoe je een openingsceremonie moet organiseren. Het mag niet het sluitstuk van een organisatie worden, maar moet een van de hoogtepunten van de WPFG zijn. Dat had de organisatie goed in de gaten, maar daarna was het een grote janboel. Het gesjoemel met de spelregels vond meer dan eens plaats en was er vooral op gericht om zoveel mogelijk Spanjaarden aan een medaille te helpen. Bij de hengelsport gebeurde het zelfs dat de regels tijdens de wedstrijd aangepast werden. Daarmee werden de WPFG in Barcelona op twee manieren in gedachten gehouden, dankzij een mooie opening en verder falende organisatie.
QUEBEC 2005
In 2005 gingen we voor de derde keer met de WPFG naar Canada en ditmaal naar het Franstalige gedeelte. Een heel ander gebied en ook qua organisatie een uitdaging.
Het begon al met de reis naar Quebec, waarop geen internationale vluchten aansloten. Het dichtstbijzijnde grote vliegveld lag in Montreal en dat was 250 kilometer rijden. Een uitdaging dus, maar veel andere keuzes waren er niet. Het voordeel van het vliegen op Montreal was dat Toronto en de bekende ‘Niagara Falls’ goed bereikbaar waren. Dus goed voor hen die voor of na de WPFG nog een vakantie wilden plannen. Verder bood de omgeving van Quebec niet veel uitdagends natuurschoon en zeker als je British Columbia kent. Maar er was geen keuze en dus werd er het beste van gemaakt.
Quebec zelf is een leuke stad met veel historie. Onderdak werd er gevonden in een universiteitscomplex. Qua prijs een goede keuze, maar het ontbreken van airconditioning leverde in een warme zomer wel eens problemen op. Maar iedereen heeft zich er zonder klagen doorheen geslagen. In tegenstelling tot Barcelona werd de openingsceremonie één grote teleurstelling. Het idee om ze op een grote grasvlakte, de ‘Abraham Plains’, te houden was misschien wel leuk, maar de organisatie heeft de openingsceremonie enorm onderschat. De atleten, toch centraal tijdens een groot sportevenement, stonden urenlang buiten te wachten en wisten niet wat er tijdens de openingsceremonie allemaal gebeurde. Na de lange wachttijd mochten zij uiteindelijk het geïmproviseerde stadion binnen en daarna gebeurde er eigenlijk niets meer. Enkele vooraf opgenomen toespraken moesten het hoogtepunt worden, maar veel atleten hebben die al niet meer gezien en waren vertrokken om de warmte op te zoeken. Gauw vergeten deze openingsceremonie.
Opvallend in de Nederlandse delegatie was het boksteam van de politie Haaglanden onder aanvoering van Arnold van der Lyde. Enthousiast als hij was bracht hij het beste uit de boksers naar boven en werden ook de nodige medailles gehaald. Jammer was het dat bij de dames slechts twee Nederlandse deelneemsters waren en die konden gelijk de finale boksen. Zullen ze zich in de voorbereiding wel wat anders van voorgesteld hebben.
Eén van de hoogtepunten was de ontvangst door Willeke Blanchet, de Nederlandse consul in Quebec. Al tijdens de voorbereiding had zij aangegeven graag iets voor de Nederlandse ploeg te willen betekenen. Aangezien de Nederlandse afvaardiging naar Quebec niet zo heel groot was werd besloten om de Nederlandse sporters en begeleiding in haar buitenhuis te ontvangen. Het werd een heel gezellige middag en avond, waarbij het de Nederlanders aan niets ontbrak. Na afloop werden Willeke Blanchet en haar familie hartelijk bedankt voor deze mooie ontvangst, die voor velen één van de hoogtepunten van de WPFG Quebec zouden worden. Soms hoeft het niet alleen over sport te gaan.
ADELAIDE 2007
In 2007 gingen we weer ‘down under’ en de ‘Aussies’ kennende zouden het mooie wereldspelen worden en dat werden ze ook. Voor ons als organisatie een dubbel gevoel, want we wisten dan Willem van Laar ziek was en we waren er al bang voor dat dit zijn laatste spelen zouden worden. Om toch zoveel als mogelijk van het mooie Australië te genieten hebben hij en zijn vrouw Arna er nog een mooie vakantie van gemaakt. Het zou een afscheidsreis worden.
Voor de reis werd gekozen om te vliegen met Malaysian Airlines met een tussenstop in Kuala Lumpur. Rond het middaguur werd er van Schiphol vertrokken om rond middernacht in Kuala Lumpur aan te komen. In Nederland was het toen al zes uur in de ochtend en dus de hoogste tijd om even te gaan slapen. Dat gebeurde ook en in een hotel kon iedereen even bijkomen. ’s Avonds om tien uur werd er weer vertrokken en om zeven uur ’s morgens lokale tijd zetten we voet aan grond in Adelaide.
De delegatie was ondanks de verre reis toch nog van een redelijke grootte. Natuurlijk was de afvaardiging wat kleiner dan te doen gebruikelijk aangezien de reis behoorlijk prijzig was. Maar met een 75 deelnemers mocht Nederland toch spreken van een redelijk grote delegatie. En natuurlijk ontbraken enkele vaste sporters niet, zoals Dick Kuyper, die al heel wat edities van de WPFG heeft meegedaan.
De organisatie had gekozen om onderdak te zoeken op een vakantiepark. Het bleek uiteindelijk een goede keuze te zijn en de deelnemers hebben zich er ‘thuis’ gevoeld. Altijd belangrijk voor een goede voorbereiding op topprestaties. De vakantiewoningen waren redelijk recent gebouwd, van alle gemakken voorzien en lagen tegen de duinen aan. De bus stopte voor de deur en die bracht je in een twintig minuten in het centrum van Adelaide.
Bij deze WPFG klopte eigenlijk alles. Een goede openingsceremonie en een prima sportorganisatie. Maar dat mag je ook wel verwachten van een sportstad als Adelaide. Er werden goede prestaties neergezet en de meeste sporters konden op een goede WPFG terugkijken.
VANCOUVER 2009
En toen gingen we alweer voor de vierde keer naar Canada en voor de tweede keer naar Vancouver. Voor sommigen na twintig jaar een mooi weerzien.
Willem van Laar was er niet meer bij, want een jaar eerder verloor hij de ongelijke strijd tegen kanker. Het overlijden van Willem, waarmee ik zoveel had meegemaakt, maakte een diepe indruk op mij. Voor mij rees dan ook de vraag op hoe lang ik deze organisatie nog op mij wilde nemen. Voor mijn gevoel zou Vancouver de laatste WPFG als organisator zijn en na twintig jaar een mooi moment op er een punt achter te zetten.
De WPFG in Vancouver is moeizaam tot stand gekomen. Aanvankelijk waren het twee enthousiaste brandweermannen in Burnaby, die het initiatief namen om de WPFG te organiseren. Maar de financiële zaken kwamen niet snel voor elkaar. Dus werd de stad Vancouver er bij betrokken en op het laatst zelfs heel British Columbia. Een lastig voortraject, maar het leidde wel tot prima wereldspelen in een heel mooie natuur.
Voor de Nederlandse organisatie werd het steeds moeilijker om alle ‘kikkers in de mand’ te houden. In het begin van de jaren negentig was het nog makkelijk om voor een hele groep een reis en een verblijf te boeken. Maar met de komst van internet zoekt men zelf steeds meer naar een juiste afweging in prijs en kwaliteit. Dat betekende dat in Vancouver niet alle sporters op één locatie zaten wat het onderlinge contact niet ten goede kwam. Goed was het wel om te zien dat er relatief veel ‘nieuwe’ sporters zich aan de WPFG wilden verbinden.
De reis naar Vancouver was wel weer een bijzondere. Hadden we in 1989 op de terugweg problemen, nu ging het op de heenreis al niet voorspoedig, Er werd een gepande tussenstop in Calgary gemaakt en daarna gingen we door naar Vancouver. Bij de landing hing er een zware onweersbui boven het vliegveld en die zorgde voor een zeer heftige landing. Met grote klappen en bliksemschichten gingen we naar het vliegveld en iedereen was opgelucht toen de wielen de landingsbaan raakten. Maar daarna was het leed nog niet geleden. Al het grondpersoneel moest vanwege het noodweer naar binnen en dus groeide de rij vliegtuigen om afgehandeld te worden gestaag. Totaal duurde het drie uur voordat de deuren geopend werden en iedereen het vliegtuig kon verlaten. Weer een ervaring rijker!
Het verblijf in Vancouver stond natuurlijk in het teken van het weerzien van onze bekende Luke Schipper, die we ooit in 1989 voor het eerst ontmoetten. Ons ‘hosthotel’ was in de buurt van zijn woning en dus hebben we hem regelmatig opgezocht. Ook het politievoetbalteam was, wel wat jaartjes ouder, weer aanwezig. Helaas konden de successen zoals in eerdere jaren niet geprolongeerd worden en was er een voortijdige uitschakeling. Maar daarmee brak ook de tijd aan om te genieten van het verblijf in Vancouver en daarvan werd goed gebruik van gemaakt.
Ook de andere sporters hebben genoten van het verblijf in Canada. Denk bijvoorbeeld aan de golfers en mountainbikers in Whistler. Op hoog gekwalificeerde banen werd er gesport en wie kan het dan navertellen? Al met al alleen maar goede herinneringen aan een mooie stad in een nog mooiere natuur!
NEW YORK 2011
‘The best games ever’. Althans dat zouden ze moeten worden als je de organisatie van New York vooraf hoorde. Maar terugkijkend zal vooral een gevoel van teleurstelling overheersen. Teleurstelling over een slechte openingsceremonie en een ‘Katrina’ die roet in het eten gooide en sommigen zonder te sporten naar huis te sturen.
Overigens zou ik deze WPFG niet meer als organisatie er bij zijn, echter op verzoek van mijn medebestuursleden heb ik er nog een keer aan vastgeplakt. Om hun daar waar nodig van advies te dienen.
Voor het eerst in de geschiedenis van de Nederlandse deelname ging ons land in gescheiden groepen naar de WPFG. Gescheiden zowel qua organisatie als in uitstraling qua kleding. De stad Amsterdam besloot de eeuwenoude contacten met New York een extra invulling te geven door een eigen organisatie op te starten. Alhoewel er in het begin nog wel vreemd tegen elkaar werd aangekeken leerden de deelnemers van de twee organisaties elkaar gedurende de WPFG beter kennen en kon er ook gezamenlijk gesport worden.
De tegenslag voor de organisatie van de WPFG kwam uit een niet alledaagse hoek. In het weekeinde voorafgaande aan de WPFG vertrok ik van Aruba en moesten we ruim omvliegen om de zich ontwikkelende tropische storm ‘Katrina’ te omzeilen. Toen vermoedde ik niet dat ik er zeven dagen later nog meer last van zou krijgen.
In de aanloop naar de WPFG namen de berichten over de naderende tropische storm toe. Echter gezien de weerberichten zou de openingsceremonie nog onder fraaie weersomstandigheden kunnen plaatsvinden. Helaas, het zou op een teleurstelling uitlopen. Net als in Quebec werd de openingsceremonie niet in een stadion, maar op een grasvlakte gehouden. De organisatie had daarbij geen rekening gehouden met de brandende zon en dus zochten de meeste deelnemers uitgebreid de schaduw op. Het programma van de openingsceremonie viel tegen en was slecht te volgen voor de deelnemers, die al snel aan de terugtocht begonnen. Het hoogtepunt van de openingsceremonie, het optreden van een bekende zanger, werd nog maar door een fractie van de deelnemers bijgewoond. Goed was het wel op te zien dat Nederland als één ploeg acte de présence gaf.
Daarna stond New York in het teken van de naderende storm. Voor de organisatie was dit een verschrikking, want je ziet een voorbereiding van jaren in een week wegvloeien zonder er invloed op uit te kunnen oefenen. Tijdens een gesprek met organisator Jim Carney heeft hij dat later ook aangegeven. De sporten voor het weekeinde werden geannuleerd en in de meeste gevallen ook niet meer herhaald. Dus kon het gebeuren dat een behoorlijk aantal sporters, waaronder ook Nederlanders, onverrichter zake naar huis konden keren. Een teleurstelling die niet te beschrijven is.
Voor de Nederlanders zelf gaf de storm eigenlijk weinig problemen. Op het hoogtepunt van de storm zaten de deelnemers in hun hotel, mede waardoor een kennismakingsdiner tussen de Amsterdamse en Nederlandse delegatie geen doorgang kon vinden. Vanwege het stilgelegde openbaar vervoer was er geen vervoersmogelijkheid naar het hotel van de Amsterdammers. Overigens hebben de collega’s van Amsterdam wel hinder ondervonden van de storm, terwijl het in het ‘Nederlandse’ hotel juist allemaal meeviel. De meeste schade viel in de buitenwijken van New York en de ruime omgeving zoals uit de nieuwsberichten, die 24 uur alleen maar over het weer berichtten, kon blijken. New York staat bekend als de ‘city that never sleeps’. Wij hebben meegemaakt dat dit wel degelijk het geval kan zijn en ook dit jaar waren er weer momenten dat het doodstil was in de stad New York.
De sporten kwamen pas op de maandag echt op gang en daar hebben de Nederlanders zich weer van hun beste kant laten zien. Voor de atletiek was er een boottocht om op de locatie te komen, maar dan lag er ook een mooi atletiekstadion. Daar werden weer de nodige medailles weggehaald, zoals het ook op de andere sporten gebeurde.
Verder was het voor iedereen goed om eens in een stad als New York te bezoeken en in het Centralpark rond te lopen. Het was voor mij ook de eerste keer en ik zal deze stad zeker nog wel een keer bezoeken. Voor de WPFG werd het voor mij een afscheidsronde, want het was nu echt voor de laatste keer als organisator. Tijdens de gebruikelijke recepties werd er afscheid genomen van collega’s van politie en brandweer van de vele landen waarmee de afgelopen jaren een goed contact is opgebouwd.
Tijdens één van de laatste dagen mocht ik van voorzitter Foeke Wagenaar en secretaris Dirk de Jong het bekende podium beklimmen en werd ik even in het zonnetje gezet. Dat gaf een goed gevoel en daarmee kan ik met plezier terugkijken op een mooie en nu afgesloten periode.
De WPFG blijft een geweldig evenement en ik zal het zeker nog wel een keer bezoeken, maar dan anoniem als toerist. Ik hoop dat jullie allen en nog veel plezier aan kunnen beleven.
BELFAST 2013
Voor 2013 staat Belfast op het programma en die geschiedenis zullen jullie zelf moeten schrijven. Tijdens de receptie van Belfast in New York viel gelijk al het verschil in cultuur op. New York is een stad zonder lange geschiedenis en cultuur, terwijl Noord Ierland bruist van de cultuur. Zowel de muziek als het enthousiasme vielen direct al op. Ik hoop dat jullie allen daar een mooie tijd gaan hebben en ik zal jullie er zien, maar daarover later meer.
Ray Koot bleek contacten te hebben vanuit zijn tijd als vrijwilliger bij de Utrechtse politie. In Canada was hij inmiddels lid van ‘The Legion’, het legioen van oud-strijders en hij ook vrijwilliger bij de RCMP, de Royal Canadian Mounted Police. Met hem heeft Wim de Rooij sindsdien contact onderhouden en dat is een goede vriendschap geworden. Tijdens de World Police & Fire Games van 2009 (weer Vancouver) heeft Wim hem nog bezocht in het ziekenhuis, waar hij herstellende was van een hersenbloeding. Later tijdens dat bezoek heeft hij hem ook nog thuis bezocht en het zou het laatste bezoek worden. In het vroege voorjaar van 2010 is Ray Koot overleden.